Vanmorgen zijn Karin en ik weer eens naar het ziekenhuis geweest. Het was inmiddels zes weken geleden en dan was de laatste uitslag ook nog eens per telefoon. Afgelopen maandag wezen bloedprikken, ook al zo’n routineklusje. “Wat is uw naam en geboortedatum?” Mouw van je trui opstropen en de andere kant opkijken, want aan zo’n naald zal ik nooit wennen. Zolang ik het niet zie is er ook niets aan de hand. Binnen twee minuten is het gebeurd en sta je ook weer buiten. Het wachten voor je naar binnen gaat duurt het langst. Maar ja, het moet wel gebeuren als je een uitslag nodig hebt. De uitslag is voor ons toch altijd weer een verassing. Deze keer hadden we rekening gehouden met een kleine verhoging. Zeker gezien de vermoeidheid en verkoudheid van de laatste weken. Maar niets bleek minder waar. Was het de laatste keer nog 12, nu was het eiwit 11,2. Alle andere waarden zijn constant en in orde, dus we kunnen weer 6 weken vooruit tot de volgende controle.
Ondertussen is na een jaar wel gebleken dat de vincristine in de chemotherapie blijvende schade aan de zenuwen heeft opgeleverd. Ik heb dus neuropathie. Pijn in handen en voeten, stramme spieren na lang stil zitten. Soms voel je je net een oude man. Zeker ’s morgens als ik wakker wordt doet mijn hele lichaam pijn en lijkt het net of alles eerst in gang gezet moet worden voor ik kan gaan lopen. Zeker met dit koude weer heb ik er meer last van, merk ik. Gevoel in mijn linker grote teen is al een paar jaar heel ‘doof’. Mijn handen en vingers doen het minste pijn wanneer ze in een gekromde stand staan. Helaas is aan dit alles niets te doen en chronisch. Veel blijven bewegen houdt de spieren soepel en dat moet ik dus blijven doen. Nu lukt dat ook wel aardig met twee kinderen, dus aan bewegen kom ik wel toe. Maar een beetje ongemakkelijk blijft het wel. Weer een nieuwe ontwikkeling in mijn leven waar ik rekening mee moet houden en mee zal moeten leven. Ach, ook dit zal wel weer wennen.
Rest mij jullie allemaal prettige fesstdagen te wensen en veel liefde en geluk in 2013.