Volta Limburg Classic

Afgelopen weekend (2 en 3 april) was het zover, de Volta Limburg Classic. Een loodzware tocht (tenminste voor ons) door het Limburgse landschap. Dat betekent heuvel op en heuvel af en dat 120 km lang. Tenminste dat was de bedoeling. Toen we na een halve dag fietsen bij de afslag voor 85 km of 120 km kwamen zijn we toch maar linksaf de 85 km gaan volgen. Voor ons groepje van vier (leden van de 7×7 voetbalclub) was het toch te zwaar. Van tevoren had ik natuurlijk wel kilometers gemaakt, maar een heuvel op fietsen gaat in het mooie Schoonhoven nogal moeilijk , dus dat kwam nogal rauw op mijn dak. De eerste heuvels tot aan de fourage op 45 km ging nog prima. Op eigen tempo in steeds lichter verzet omhoog fietsen en bovenin even bijkomen. Vaak kwam er ook een afdaling achteraan en kon je daar even uitblazen en drinken.  Het parcours was prachtig. Mooie omgeving, leuke kleine dorpjes en bovenal prachtig weer. De organisatie was goed verzorgd en het aantal deelnemers was groot. Maar na vele kilometers afzien ontging me dat soms een beetje. Uiteindelijk hebben we toch meer dan 100 km afgelegd.
Nu zal het ook niet hebben meegeholpen dat we zaterdagmiddag per trein al in Maastricht arriveerden om daar te eten en overnachten in een hotel. Ondanks het voornemen om het rustig aan te doen, werd er toch het nodige alcohol en eten genuttigd. Maar gezellig was het wel. En een vreemd bed en een snurker naast me deden mijn nachtrust ook al niet veel goeds. Zondagmorgen ontbijten en met de fiets naar de start. Dat was ook weer 10 kilometer fietsen naar Eijsden. En onderweg daar naar toe ook nog een lekke band krijgen ook. De voorbereiding kon niet beter! Gelukkig brak de zon al snel door en hebben we een prima fietstocht gehad en uiteindelijk alles bij elkaar toch 115 km gefietst. Na de tocht een medaille van de organisatie. Klinken op de goede afloop met een paar koude een paar biertjes en ondertussen kijken hoe Peter Sagan de Ronde van Vlaanderen op zijn naam schrijft. Terug naar het hotel, douchen, een snelle hap en weer terug in de trein.
De volgende ochtend hield ik al rekening met enorme spierpijn, maar dat viel erg mee. Het enige was dat ik heel moe was. En dat hield nog een paar dagen aan. Het herstellen gaat wat langzamer. Het is ook wel een flinke aanslag op je lichaam natuurlijk, maar ben toch blij dat we het hebben gedaan. Op naar de volgende!