Afgelopen donderdag kreeg ik, na 6 weken geen ziekenhuis, de uitslag van mijn laatste controle. Zoals we bij de vorige controle hadden afgesproken, ging deze uitslag via de telefoon. Ik hoefde dus niet naar het SFG toe. Niet een half uur wachten voor 5 minuten bij de dokter. Nee, nu werd ik opgebeld en zou de arts mij de uitslag doorbellen. Uiteraard was ik, toen ik werd gebeld, net even niet in staat om de telefoon op te nemen. De arts heeft daarom de uitslag netjes via de voice-mail aan mij door gebriefd. Het komt er in het kort op neer dat alle bloedwaardes goed zijn, er zijn geen gekke dingen te zien en mijn eiwit is 11,5. Dat is 1,5 punt hoger als vorige keer. Maar daar had de arts ook al voor gewaarschuwd. Met het veranderende weer, verkouden kinderen en mijn nog steeds verminderde weerstand is het makkelijk een verkoudheid, griepje o.i.d. op te lopen. In dat geval worden er weer meer eiwitten aangemaakt en zal het eiwitgehalte iets stijgen. De arts verzekerde mij aan de telefoon dat er daarom ook geen reden is voor paniek. En zo zie ik het zelf ook niet. Het zal, als het goed is, altijd een beetje blijven schommelen. Als het maar rond de 11-12 blijft, dan is er niets aan de hand. Mijn lijf is nog steeds aan het herstellen. ik merk zelf dat er langzaam verbetering in zit. Toch moet ik wel op mezelf letten. Dus meer water drinken, meer fruit en vaker een rustmomentje in lassen. Helaas gaat dat laatste niet altijd. Vaak zitten er twee (en soms ook vier) guitige ogen naar je te kijken die je geen rust gunnen en ja, dat is ook leuk natuurlijk. Het blijft een beetje schipperen. Maar de energie die de kinderen geven, geven mij in ieder geval ook weer meer energie. En dat is minstens zo belangrijk!
Het leven met waldenström
