Woensdag 30 maart moest ik voor mijn halfjaarlijkse controle weer bloed laten prikken in het Sint Franciscus in Rotterdam. Dus weer vanuit de gemoedelijke polder naar het drukke verkeer. Het bloedprikken ging zoals gewoonlijk van een leien dakje. Je bent langer onderweg dan waarvoor je komt. Een week later, op donderdag weer richting de drukte en nu naar het Sint Franciscus in Schiedam, waar de afdeling Hematologie huisvest. We werden met gemengde gevoelens ontvangen door dokter van Zaanen. Niets over de dokter overigens, maar meer de uitslag van het bloedprikken. De stijging van het IgM van 20 naar 24 deed ons het ergste vermoeden. Ging ik weer de molen in van pillen en/of kuren? Maar de dokter stelde ons gerust en vertelde dat het IgM was gestegen naar 25,2. Alle andere bloedwaarden waren redelijk tot goed, dus nog steeds geen reden om iets te gaan doen. Zoals de dokter treffend zei: “Je leeft geen seconde langer als we nu gaan behandelen, dus we kunnen nog wel even wachten.” Dat klonk ons natuurlijk als muziek in de oren. Ik zit niet te wachten op pillen of kuren. Dus na een oppervlakkig onderzoek en een paar keer diep zuchten stonden we met een nieuwe afspraak voor over een half jaar weer buiten. Uiteraard hebben we na afloop even een taartje gegeten!
Het leven met waldenström
