Het leven met waldenström
Vanmorgen eerst Sara weggebracht en daarna naar het SFG gefietst. Vandaag alweer kuur 5. Op afdeling 6 liep ik nietsvermoedend rechtsaf. Heel de afdeling leeg. Blijken ze verhuisd te zijn naar de linkerkant van de afdeling. Alles in het nieuw gestoken. Er zijn nu twee kamers met 6 stoelen. Ook die zijn nieuw, er is zelfs televisie.
Vandaag weer naar de dokter in het ziekenhuis geweest. En zij had weer goed nieuws. De kuur gaat zijn vruchten af werpen. Het eiwit is weer verder gedaald. Was het de vorige keer 45, nu is het 38. De dokter vertelde dat de kuur nu pas op stoom begint komen en dat de volgende kuren het eiwit meer zal gaan dalen. Dat is een goed vooruitzicht, maar het blijft natuurlijk koffiedik kijken. Niemand weet wat mijn lichaam gaat doen. De pijn in mijn vingers blijft en gaat zelfs naar mijn handen. De dokter beslist ter plekke om het bestanddeel vincristine compleet uit de kuur te halen, want het moet niet zo zijn dat ik straks niets meer voel. Het gevoel moet dus langzaam weer terug gaan komen. Ik vroeg aan de dokter of mijn eiwit weer terug moet naar 3, zoals bij een normaal mens het geval is. In een ideale wereld wel, was haar antwoord. Als we op 15 of 10 uitkomen, zijn we ook blij. En dan hopen we dat we dat lang stabiel kunnen houden. En ik een lange tijd kan uitrollen zonder kuren. Daar gaan we voor!
De uiterlijke verschijnselen van de chemotherapie zijn nu ook zichtbaar. Na elke kuur verlies ik met haren wassen al meer haren, dat was deze morgen ook niet anders. Volgens Karin zie je het nu ook duidelijker. Verder kwam ik er achter dat ik nu al 85 kilo weeg, terwijl ik eerst ‘gewoon’ rond de 80 kilo woog. Ik wordt wat papperiger. Het was mijzelf nog niet opgevallen, maar toen Karin het zei en ik ik in de spiegel keek, zag ik het ook. Lees verder “De kuur zet door”
Daar zitten we weer op de dagbehandeling. Alle stoelen bezet. Vanmorgen werd ik meteen gefeliciteerd. Het geboortekaartje van Gijs stond al op de tafel. Ze geven je in ieder geval het gevoel dat er aan je gedacht wordt en er met je mee geleefd wordt. De verpleegsters zijn allemaal heel belangstellend, voor een ieder die er is. Het is natuurlijk ook niet of je even met een gebroken been in het ziekenhuis ligt. Lees verder “De derde kuur”
’s Morgens eerst bloedprikken en een uur later controle bij de dokter in het SFG. Dat wordt dus eerst een uurtje in de wachtkamer. Tussen allemaal andere patiënten. En uiteraard zit er weer zo’n kletsdame tussen die haar hele hebben en houwen over de wachtkamer moet uitspreken. “Heb jij geen leven?” zou je bijna willen zeggen, maar misschien heeft ze dat voor haar gevoel ook niet. Haar dochter praat maar een beetje met haar mee. Volgens mij luistert ze maar half. Gelukkig, ze is mag naar de arts. Even later wordt ik ook op het matje geroepen. Lees verder “Afspraak met de dokter”