In tijden van corona…
Het is alweer en tijd geleden dat ik wat heb geschreven zie ik. Geen nieuws is goed nieuws, zegt mijn vader altijd. En inderdaad, dat is ook nu het geval. Met mij gaat het prima, de Waldenström blijft op hetzelfde niveau hangen (IgM ergens tussen de 12-15, alle andere waardes zijn stabiel) en afgezien van de dagelijkse spierpijn en vermoeidheid, mag ik niet klagen. Helaas heeft de corona roet in het eten gegooid. Na mijn oliebollenloop op oudjaarsdag heb ik besloten om bij de plaatselijke atletiekvereniging Avantri verder te gaan met hardlopen.
Daar is de herfst!
Oktober nadert en het weer begint om te slaan. Regenachtige dagen, afgewisseld met zon en om 8 uur is het al donker aan het worden. ‘s Avonds kan al bijna de kachel aan, want het wordt toch wel een beetje koud binnen. En dat dit niet helemaal aan mij ligt, is het feit dat mijn vrouw elke avond onder een dekentje naar de televisie kijkt.
Op naar de vakantie!
Ik zie het, we zijn alweer een half jaar verder sinds mijn laatste bericht. Het fietsen op woensdagochtend heeft niet echt gewerkt. Kinderen, werk, huis en andere zaken hadden toch voorrang. In de tussentijd vond de Waldenström het ook nodig om van zich te laten horen en is mijn IgM van 9 naar 14 gestegen.
Gefeliciteerd met je kanker!
Ja, het stond er echt! Gefeliciteerd met je kanker! Het bericht kwam via Facebook van een vriend van mij, nadat ik had gemeld dat mijn zoontje jarig was. Ik begreep meteen dat hij bedoelde ‘Gefeliciteerd met je kanjer!’. Ik moest er eigenlijk wel om lachen, maar hij schaamde zich kapot en heeft het snel veranderd. Gezien de staat van mijn lichaam mag ik ook best gefeliciteerd worden, want het gaat al meer dan 5 jaar redelijk tot goed met mij. De laatste blog over onze vakantie dateert van september 2017, dus dat zegt al genoeg.
Een heerlijke vakantie
De kinderen zitten intussen alweer op school en Karin en ik zijn ook alweer aan het werk, maar wat een heerlijke vakantie hebben we achter de rug. Deze keer zijn we met onze auto in twee dagen naar Tsjechië gereden. Aan het Lipno-meer, ergens bij de grens met Oostenrijk, vonden we een mooie camping. Gerund door Nederlanders, dat dan weer wel. Dus ook vol met Nederlanders, maar voor Gijs en Sara heel fijn om met andere kinderen te spelen die ze konden verstaan.
Recente reacties