Het leven met waldenström
Vanmorgen wakker gewordend met een enorme spierpijn in de onderrug. Kon amper overeind komen. Na een tijdje ebde de spierpijn gelukkig weer weg. De ‘gewone’ spierpijn blijft over. ’s Middags met Sara naar de speeltuin aan het Weena geweest. Was weer gezellig. Maar dat is het altijd in de speeltuin. En ook goed om de spierpijn te laten verdwijnen.
Om 09.00 uur naar het sfg om bloed te prikken. Een uur later zaten we weer in het ziekenhuis om ons te melden bij dokter Hamberg. Een praatje over hoe het ging en nieuwe recepten voor de 2e kuur. De dokter vertelde dat de volgende kuur qua bijwerkingen waarschijnlijk gelijk zou zijn als de eerste kuur. Dat zou heel mooi zijn. De vermoeidheid en spierpijn zouden wel toenemen, maar ik zou niet ineens meer misselijk worden of zo. Maar laten we ons niet meteen rijk rekenen. Geen idee hoe mijn lichaam reageert. We wachten het wel af. In de namiddag met Sara naar buiten geweest en leuk gespeeld in het Vroesenpark. Dan merk ik daarna toch wel de vermoeidheid na een een dag bezig te zijn.
Deze morgen wakker geworden met meer spierpijn in mijn handen en minder gevoel in mijn vingertoppen. Het blijft de hele dag wel hetzelfde. Wanneer ik mijn handen houdt alsof ik een appel vasthoudt, is de pijn het minst. Verder gaat het prima, heb ik weinig last. ’s Middags lekker met Sara buiten geweest en weer eens een mooie hout-taart gemaakt bij het schooltje. Karin heeft de Billy boekenkasten ingeruimd (en boeken eruit gehaald die weg kunnen) en daarbij ook het speelgoed van Sara uitgezocht. Ziet er weer wat netter uit.
Vandaag besloten rustig aan te doen. Daarom zitten Karin en ik ’s morgens lekker onder de parasol bij de speeltuin aan de Hoevestraat en speelt Sara met de andere aanwezige kindjes. Toch handig dat er meer kindjes zijn. Kan je zelf eens blijven zitten. En dat is niet verkeerd. Terwijl we daar zo zitten is het raar je een voorstelling te maken dat je Waldenström hebt. Ik voel me prima, een zwangere Karin zit naast me, Sara is heerlijk aan het spelen, tosti in de hand, het leven lijkt prima. Helaas is de waarheid anders.
De spierpijn is er nog steeds en heeft zich nu ook verplaatst naar de benen. Vraag me af of ik dit er, na een dag bewegen, ook weer uit kan lopen. Afgelopen nacht voor de verandering 2x naar de wc geweest. En niet voor niets, trouwens. Betekent toch dat er veel afgevoerd moet worden. De chemo zal er al een heel eind uit zijn, schat ik zo in.
(Te)veel gedaan vandaag. Het kamertje van Sara is klaar. Nieuwe kast en tafeltje met stoeltjes staan op de kamer. Bed kwartslag gedraaid en Sara heeft een grote-meisjeskamer. Het babybedje, kommode en kledingkast staan in slagorde in onze slaapkamer. Meer plaats is er ook niet. Maar we schieten op. Nu nog mijn werkkamer aanpakken en we zijn er klaar voor. Zowel voor de kleine als voor het kleinkrijgen van Waldenström. ’s Avonds wreekt Waldenström zich meteen al. Ik ben goed moe en voel me licht in mijn hoofd.
Deze morgen wakker geworden met heel veel spierpijn. De prednison is blijkbaar uitgewerkt en nu mag mijn lichaam het weer op eigen kracht proberen. Wel beter geslapen als de twee dagen er voor, hoewel ik nog steeds rond 3.00 uur naar de wc moet. Maar wat wil je ook met al dat water wat je moet drinken. De chemo moet er tenslotte ook weer uit. Zaterdag was nog een goeie dag. Met z’n drieën kasten e.d. gekocht bij Ikea en in de auto gedaan. Ze staan er nu nog steeds in, want om alles naar boven te sjouwen, daar hadden we beide geen puf meer voor. ’s Middags rare steken ter hoogte van de linkerborst, maar die waren ’s avonds weer weg. Vandaag wordt het een rustige dag, beetje bijkomen van de eerste, rare week. Anderhalve week geleden was er nog niets aan de hand en nu heb je een chemotherapie gehad. Het leven kan raar lopen.