Vanmorgen eerst Sara weggebracht en daarna naar het SFG gefietst. Vandaag alweer kuur 5. Op afdeling 6 liep ik nietsvermoedend rechtsaf. Heel de afdeling leeg. Blijken ze verhuisd te zijn naar de linkerkant van de afdeling. Alles in het nieuw gestoken. Er zijn nu twee kamers met 6 stoelen. Ook die zijn nieuw, er is zelfs televisie.
Vandaag heeft Sara haar eerste wendag of beter gezegd ochtend gehad. In werkelijkheid is het een deur verder als waar ze nu zit met de peuterspeelzaal, maar voor haar een reuzestap. ‘s Morgens al vroeg op, want haar school begint al om 8.00 uur. En aangezien mevrouw op de vroege morgen niet zo snel is, hebben we de tijd wel nodig. Toch waren we om kwart voor 8 helemaal klaar.
Vandaag weer naar de dokter in het ziekenhuis geweest. En zij had weer goed nieuws. De kuur gaat zijn vruchten af werpen. Het eiwit is weer verder gedaald. Was het de vorige keer 45, nu is het 38. De dokter vertelde dat de kuur nu pas op stoom begint komen en dat de volgende kuren het eiwit meer zal gaan dalen. Dat is een goed vooruitzicht, maar het blijft natuurlijk koffiedik kijken. Niemand weet wat mijn lichaam gaat doen. De pijn in mijn vingers blijft en gaat zelfs naar mijn handen. De dokter beslist ter plekke om het bestanddeel vincristine compleet uit de kuur te halen, want het moet niet zo zijn dat ik straks niets meer voel. Het gevoel moet dus langzaam weer terug gaan komen. Ik vroeg aan de dokter of mijn eiwit weer terug moet naar 3, zoals bij een normaal mens het geval is. In een ideale wereld wel, was haar antwoord. Als we op 15 of 10 uitkomen, zijn we ook blij. En dan hopen we dat we dat lang stabiel kunnen houden. En ik een lange tijd kan uitrollen zonder kuren. Daar gaan we voor!
Gisteren heb ik, misschien tegen beter weten in, het doel verdedigd van KVDP. Onze keeper is op vakantie en dit was de uitgelezen mogelijkheid om toch mee te kunnen doen. Ik hoef niet teveel te lopen, want na een paar minuten rennen, kan ik weer gaan wisselen. Daarbij komt dat onze nieuwe tenues binnen waren gekomen en je die natuurlijk ook aan wilt hebben. Als laatste is mijn enthousiasme voor het spelletje te groot om nee te zeggen. Ondanks dat ik geen keeper ben, kan ik het nog wel aardig en gisteren ging het prima.
Gisteren kreeg ik een brief van de huisarts binnen. Ik word opgeroepen voor de jaarlijkse griepprik. Tja, sinds kort hoor ik bij de risicogroepen. Dus moet ik een griepprik halen. En natuurlijk op dezelfde dag dat de volgende kuur start. Hoe krijg je het voor elkaar. Dus eerst vragen aan het ziekenhuis hoeveel tijd er tussen de kuur en de prik moet zitten en dan een nieuwe afspraak voor de griepprik maken. Ach, zo blijven we bezig, zullen we maar zeggen. Gelukkig zijn er ook leukere dingen zoals een barbecue op zaterdag. Nu al zin in.
De uiterlijke verschijnselen van de chemotherapie zijn nu ook zichtbaar. Na elke kuur verlies ik met haren wassen al meer haren, dat was deze morgen ook niet anders. Volgens Karin zie je het nu ook duidelijker. Verder kwam ik er achter dat ik nu al 85 kilo weeg, terwijl ik eerst ‘gewoon’ rond de 80 kilo woog. Ik wordt wat papperiger. Het was mijzelf nog niet opgevallen, maar toen Karin het zei en ik ik in de spiegel keek, zag ik het ook. Read More
© 2021 patrick nas.
Recente reacties