Laatst vroeg iemand of ik nog iets met mijn blog deed en ik riep wel ja, maar zie nu dat het laatste bericht van april is. We zijn inmiddels 5 maanden verder en natuurlijk is er heel wat gebeurd. Belangrijkste om te melden is dat we inmiddels weer twee keer bloedprikken en bijbehorende uitslagen verder zijn. En het eiwit daalt nog steeds. Ik ben nu op de laagste stand sinds het ontdekken van mijn ziekte. Van 50 naar 6,1! In de 4 jaar dat de Waldenström nu aanwezig is is dat een flinke daling. De arts temperde mijn juichstemming nog door te zeggen dat het in de herfst en winter wel weer omhoog kon gaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was en ben in ieder geval heel blij. De rust, ruimte en regelmaat hier in Schoonhoven doet je goed, zegt mijn vrouw altijd. En ik denk dat ze daar ook gelijk in heeft. Ik zit beter in mijn vel en dat registreert mijn lichaam natuurlijk ook. Mijn vrouw, Sara en Gijs, het mooie weer, de tuin, de natuur, het wekelijkse wielrenrondje, het twee-wekelijkse voetbalavondje, alles helpt om fit en gezond te blijven. En een geslaagde vakantie in het Loire gebied met onze (geleende) tent op een heerlijke camping maakte de zomer helemaal af. Eigenlijk mag ik niet klagen en dat doe ik ook niet. Sinds twee weken is ook Gijs naar school. Hij vind het allemaal prachtig en geniet van elke dag, gelukkig maar. Sara doet groep 4 nog een keer en volgens mij zit ze nu ook beter in haar vel. Nu is elke door-de-weekse dag van half 9 tot 2 uur het huis helemaal leeg. Het is wel even wennen, maar ook wel lekker. Meer tijd om te werken, dingen in huis te doen zonder gestoord te worden (Papa, ik heb honger!). Alles gaat z’n gangetje en dat wil ik graag zo houden. Dat het veranderende weer mij onmiddellijk verkouden heeft gemaakt, houdt de aandacht er wel bij. Het blijft oppassen natuurlijk.
Het leven met waldenström
