Ondertussen ben ik alweer een half jaar van mijn kuren af. En dat is mooi. Nog mooier is dat bij de laatste controle mijn arts mij via de telefoon meedeelde dat mijn eiwit gezakt was naar 8,9. Zo laag is het nog nooit geweest en waar het door komt, dat kon ze ook niet helemaal zeggen. Wellicht de verkoop van ons huis, verhuizing naar onze tijdelijke woning, zorg voor de kinderen, werk en alle stress die dat met zich meebracht, wie zal het zeggen. En dat terwijl ik me de laatste weken door alles stress behoorlijk moe begon te voelen. Vandaar de verbazing van de uitslag. De arts antwoordde hierop dat de vermoeidheid dus niets te maken had met mijn ziekte maar ik ‘gewoon’ moe was. Gewoon moe, dat is lang geleden. Maar wel een goed vooruitzicht. Het blijkt dus wederom dat de kuur goed is aangeslagen, goed zijn werk heeft gedaan en misschien zijn werk nog steeds doet. Het geeft hoop voor de toekomst om er voor lange tijd vanaf te zijn. Over een paar weken weer naar het ziekenhuis voor de volgende controle. Eens kijken wat dan de waardes zijn, want dat het blijft schommelen, dat is inmiddels bekend. Als het rond de 10-12 blijft, vind ik alles best.
Het leven met waldenström
