De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Afgelopen donderdag zijn we weer naar het ziekenhuis geweest. De tweede keer nadat de kuren zijn gestopt. Er zat nu 4 weken tussen deze en de één na laatste controle. Het leek dan ook een hele tijd geleden dat ik in het ziekenhuis was geweest en dat is natuurlijk een goed teken. Bij de dokter binnen kregen we te horen dat het eiwitgehalte was gezakt naar 9,99. Ja, inderdaad onder de tien (ook al is het dan heel miniem). Het was mijn streven om onder de tien te komen, maar na de laatste controles die op 12 bleven steken, had ik dit niet meer voor mogelijk gehouden. We hadden eerder moeten stoppen met de kuur, zei de dokter  al gekscherend. Een verklaring had ze er niet voor, vertelde ze, nadat wij waren bijgekomen van de verbazing. Zou het iets te maken hebben met het feit dat de kuren waren gestopt en er een hele last van af was gevallen, dacht ik later. Je weet het niet, maar blij waren we wel. Des te lager, des te beter. De dokter wees ons er nog op dat het nu het slechter weer de schommelingen in het eiwit vaker voor zullen komen. Tot slot hebben we een nieuwe afspraak gemaakt wat betreft de controles. Deze komen vanaf nu om de 6 weken en de eerstvolgende wordt een bel-afspraak. De dokter belt mij de afspraak door. De keer er op is de afspraak weer gewoon in het ziekenhuis. Mocht er in de tussentijd iets zijn of mocht ik iets de vragen hebben, kan de bel-afspraak altijd omgezet worden in een gewone afspraak. En als ik de bel-afspraak niet prettig vind gaan we weer gewoon over op gewone afspraken. Nu is het zo dat we bij een afspraak binnen 5 minuten weer buiten staan. Het reizen (fietsen) en wachten duurt langer als de afspraak, dus ik vind het wel prima om het zo te doen. En dat het om de 6 weken is, is ook niet verkeerd. Nu hoef ik pas weer in november terug te komen voor een afspraak. Heerlijk!