De uiterlijke verschijnselen van de chemotherapie zijn nu ook zichtbaar. Na elke kuur verlies ik met haren wassen al meer haren, dat was deze morgen ook niet anders. Volgens Karin zie je het nu ook duidelijker. Verder kwam ik er achter dat ik nu al 85 kilo weeg, terwijl ik eerst ‘gewoon’ rond de 80 kilo woog. Ik wordt wat papperiger. Het was mijzelf nog niet opgevallen, maar toen Karin het zei en ik ik in de spiegel keek, zag ik het ook. Na de eerste week is de zondag altijd de dag dat ik inkak. De pillen hoef ik niet meer te slikken en mijn lichaam reageert er op. De ongevoelige vingertoppen blijven, daar moet ik wel goed op letten. Wanneer het nog erger wordt, zullen we er toch weer een oplossing voor moeten zien te vinden. Ik wil het gevoel natuurlijk wel houden, ander ben je helemaal zo gehandicapt. Zeker als je er als grafisch ontwerper afhankelijk van bent.
Na de eerste voorzichtige positieve geluiden over het aanslaan van de kuur komen nu ook de vragen. Het eiwit is van 50 terug naar 45. Dat is goed nieuws. Bij een normaal mens is het 3. Moet dit bij mij ook terug naar 3, ja, dat zou wel handig zijn, maar is dat haalbaar? En wanneer wordt besloten dat het eiwit voldoende is gezakt? Wanneer we bij 10 zijn. Dat is toch ook nog te hoog. En wat als het na de 8 kuren nog bij 20 is? Wat gaat er dan gebeuren? Ik heb wel wat vragen voor de dokter, dat is wel duidelijk.
Het leven met waldenström
Hoi Patrick,
Ik schrik hiervan. Google ik jouw naam omdat ik op facebook zag dat jij als zelfstandig grafisch ontwerper jouw brood verdient en ik wilde zien wat je dan zoal ontworpen hebt en waar je mee bezig bent, want daar ben ik dan nieuwsgierig naar. Kom ik tegen dat je een K**ziekte hebt. Mooi klote. Ik ben nu aan het werk dus heb nog niet alles kunnen lezen, dus helemaal begrijpen wat dit voor ziekte is doe ik niet, maar het klinkt niet lekker.
Groetjes aan Karin en een knuffel voor Gijs en Sara, die laten in ieder geval de zon nog schijnen.
Liefs