Dat begint al goed. Gistermiddag was er verwarring over de prednison die ik om 17.00 uur zou krijgen. Maar die stond bij de pillenkar pas op 20.00 uur. In mijn behandelwijzer stond duidelijk 17.00 uur, dus dat zouden ze navragen. Na een kwartier kreeg ze alsnog. In alle consternatie ben ik vergeten om de andere pillen die ik om 17.00 uur zou moeten slikken in te nemen. Vanmorgen meteen maar even gevraagd. Vandaag krijg die pillen weer, dus sla ze maar over. Anders krijg ik een dubbele dosis. In ieder geval een goede les voor de toekomst om goed op te letten. Ik had de tijden nog wel zo mooi in de iPhone gezet. Vandaag deel 2 van kuur 1, dus goed opletten wat we moeten slikken. Vannacht trouwens weer redelijk goed geslapen. Gelukkig komen ze ‘s morgens om 07.00 uur niet met een vriendelijk ‘Hallo, goed geslapen?’ je kamer opstormen en worden de gordijnen opengerukt en je meteen rechtop in je bed zit.
Het tweede deel van de kuur was langer en toch ook een stuk zwaarder. In het begin ging het allemaal wel goed, maar werd de chemotherapie er langzaam in gebracht. Elk half uur werd dit opgevoerd, werd mijn temperatuur en bloeddruk gemeten en bij de snelste toediening werd ik toch wel moe en kreeg ik een beetje hoofdpijn en verhoging. Om 15.30 uur zat de chemo in mijn lijf en kon er begonnen worden met naspoelen. Dat duurde nog tot 17.00 uur. Na een laatste check mocht ik om 17.30 uur gelukkig naar huis bellen dat ik naar huis mocht. De verhoging was aan het zakken. Mijn vrouw en Sara waren er snel en ik werd met veel enthousiasme begroet. Sara was heel lief en klopte mij telkens op de schouder en zei dan: ”Het komt wel goed, papa.” Ja, dan schieten de tranen je wel in de ogen. En het relativeert enorm zo’n heerlijke kleine meid. Thuis lekker met Sara op de bank gezeten en als avondeten kreeg ik gebakken aardappels, brocolli en speklappen! Heerlijk!
Het leven met waldenström
