Daar zitten we weer op de dagbehandeling. Alle stoelen bezet. Vanmorgen werd ik meteen gefeliciteerd. Het geboortekaartje van Gijs stond al op de tafel. Ze geven je in ieder geval het gevoel dat er aan je gedacht wordt en er met je mee geleefd wordt. De verpleegsters zijn allemaal heel belangstellend, voor een ieder die er is. Het is natuurlijk ook niet of je even met een gebroken been in het ziekenhuis ligt. Heb zo nu en dan een gesprekje aangeknoopt met de andere mensen. Maar veelal praten die met de partner of moeder die is meegekomen. De vrouw naast mij is al langer onder behandeling en komt net als ik om de drie weken. Samen met haar moeder. Samen doen ze elke keer een cryptogram. Ze heeft een hoofddoek om, dus zal volledig kaal zijn. Ze kreeg vandaag haar infuus via haar voet. In de armen was te pijnlijk en de aders waren te moeilijk om te vinden. Na een paar keer misprikken heb je het ook wel gehad natuurlijk. Bij mij gaat het gelukkig redelijk makkelijk. De eerste keer is altijd nog raak en pijn doet het ook niet. Het gaat allemaal redelijk snel vandaag. De infuuszakken gaan er rap doorheen. De overbuurman vraagt wat ik heb. Ik vertel hem mijn verhaal. Hij vraagt of dit een Hodgkin of non-Hodgkin variant is. Moet tot mijn schande bekennen dat ik dat niet eens weet. Zoek het even op op de iPad. Het blijkt een non-Hodgkin variant te zijn. Tja, dat is inderdaad de verkeerde variant. Hij heeft zelf de Hodgkin-variant. Van welke kankersoort weet ik niet meer. Luisterde nog maar half. Ik realiseerde me ineens dat ik dit mijn leven lang met me meedraag. Kom er niet meer vanaf. Nu maar hopen dat ze het onder controle kunnen houden.
Het leven met waldenström
