Dat is even schrikken!

De laatste controle bij de dokter was op 25 juli. De uitslag was goed, dus er is niets aan de hand zou je zeggen. Het weekend er na lekker naar opa en oma Dieren. Veel buiten geweest, lekker wandelen in de Dierense bossen. Gijs en Sara hebben heerlijk gespeeld met water en zand en vonden het allemaal heel gezellig. Zondagavond in de auto naar huis ging het al niet zo denderend. Ik was moe en kortaf en mijn humeur werd alleen maar minder. Maar goed, dat kun je zo eens hebben. Maandagochtend (29 juli) werd ik wakker met stevige hoofdpijn. Die is daarna niet meer weggegaan. Er kwam zelfs koorts bij. De hoofdpijn werd zo erg dat woensdagmiddag de huisarts is langs geweest. Met mijn Waldenström-achtergrond vond zij het toch verstandig om te overleggen met mijn arts in het SFG. Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik toch maar naar de Spoedeisende Hulp in het SFG moest komen. Daar werd een infuus aangelegd en werd allemaal bloed geprikt. De pijn in mijn nek werd bekeken, mar gelukkig was er geen symptoom van hersenvliesontsteking. Longfoto, plassen in een potje en dan maar weer wachten op wat er gaat komen. Het was vrijwel meteen duidelijk dat ik in ieder geval moest blijven. Uit de verschillende bloedsamples bleek dat mijn weerstand volledig weg was. De witte bloedlichaampjes en vooral de aanmaak er van lag stil. Het was niet duidelijk of dit kwam door een virus of een bacterie. Ik kreeg een bed op de 6e verdieping, afdeling oncologie. Weer bloed afgenomen en antibiotica en vocht via het infuus. Het werd al snel duidelijk dat ons weekje vakantie hierdoor ook niet door kon gaan. Dat was wel erg balen. We hadden ons er zo op verheugd en waren er allemaal ook zo aan toe. Helaas lag ik ruim een week in het ziekenhuis. De gehele week kreeg ik vocht en antibiotica via het infuus. Mijn conditie was volledig weg. Ik voelde mij net een oude man van 80. Mijn oncologie-arts vertelde mij uiteindelijk dat het een virus was. Maar de oorzaak konden ze niet achterhalen. Ze dachten ook niet dat het direct verband hield met de Waldenström. Mijn verminderde weerstand door de Waldenström heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat ik het virus heb opgelopen. De dag voor Gijs tweede verjaardag mocht ik naar huis. Natuurlijk werd ik door een blije Sara, Gijs en Karin opgehaald. Nu is het anderhalve week verder en ben ik langzaam aan het opknappen. De vermoeidheid blijft aanwezig (die was er al natuurlijk), maar de witte bloedlichaampjes doen hun werk weer. De hoofdpijn blijft wat sluimeren. Mijn eetlust is goed en ook slapen gaat, in tegenstelling tot in het ziekenhuis, prima. Ik ben hier nog wel even zoet mee. Alles gaat langzaam, maar ik kom er wel weer bovenop. Nu ook nog een huis kopen, dus vandaag goed rusten en vanmiddag de twee overgebleven huizen bekijken in Schoonhoven. Zal vermoeiend worden, maar ook opluchting geven dat we eindelijk een huis hebben gevonden. Dat zal weer een stukje rust geven.