Dit stond al gepland voor ik ook maar gehoord had van het woord Waldenström en buiten dat, hier moest en zou ik naar toe. Helaas voor Karin kwam het concert te vroeg i.v.m. Gijs. Met Sander en Mariska in de groene Volvo 240 gingen we op weg naar de HMH in Amsterdam. De gehele dag had ik al rustig aan gedaan, maar toch had mijn lichaam er deze dag geen zin in. Ik was moe, mijn maag lag overhoop en de spierpijn leek erger. Maar ik moest en zou ze zien. Arcade Fire! Onderweg moest ik natuurlijk ook nog naar het toilet, nou ja, een boom was voldoende. Alsof ik een kind was dat het niet kon ophouden. Wel, dat kon ik ook niet. Ook weer zo’n heerlijke bijwerking. Op tijd kwamen we toch wel. Bij de HMH eerst nog het extra kaartje zien kwijt te raken. Maar er liepen meerdere mensen rond die hun kaartje kwijt wilden. Uiteindelijk voor de helft van de prijs verkocht. Weer een zucht minder. Binnen toch maar een biertje genomen. Die viel in ieder geval goed. Voorprogramma was vermakelijk, maar niet bijzonder. Om half 10 en één cola verder, begon Arcade Fire met hun show om anderhalf uur later in één tempo met dezelfde energie te eindigen. Overweldigend! Wat een show, wat een enthousiasme! En helemaal overgesprongen op mezelf, want ook ik stond stijf van de adrenaline. Alle vermoeidheid was weg, de spierpijn leek verdwenen en mijn buik, ja, die had honger! Wij waren het er in ieder geval over eens dat het een geweldig optreden was. Eén van de beteren die ik ooit heb gezien. Thuis heb ik eerst nog een half uur op de bank zitten nagenieten (onder het genot van chips) van het concert. Daar kan ik wel even op teren, zeg. En als een concert mij deze energie geeft, moet ik maar vaker gaan.
Tot slot nog een paar (slechte) foto’s van het concert. Ook de graphics mochten er wezen.