Samen een weekendje weg

Giethoorn

Na een jaar buffelen is het ook wel weer eens tijd voor elkaar. Met de komst van Gijs, het ondergaan van de ziekte, werk en school, schoot dat er regelmatig bij in. ’s Avonds om 10 uur uitgeput op de bank vallen en stom zappen naar de tv (waar ook niets op is) was meer regelmaat dan uitzondering aan het worden. Dan maar een beetje helpen en een hotel geboekt in Zwolle. Donderdagavond met de kinderen naar pa en ma en daar blijven slapen. Vrijdagmorgen afscheid genomen van Gijs, Sara, pa en ma en samen met de auto naar Giethoorn. Lees verder “Samen een weekendje weg”

Is het einde der kuren nabij?

wolk

Ja, het zou zomaar kunnen. Zou ook zomaar door kunnen gaan. Maar na de uitslag van kuur 18 (op 19 juli) bleek het eiwit toch te blijven schommelen tussen de 11 en de 12. En dat al vier keer achter elkaar. Mijn arts kwam zelf met de constatering dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik dat helemaal niet erg zo vinden. Een (hopelijk lange) tijd zonder ziekenhuis zou heel fijn zijn. En niet in de laatste plaats je eigen lichaam en geest weer eens terug te krijgen. Zonder geleefd te worden door de vermoeidheid en de prednison, want ik ben er wel door veranderd. Lees verder “Is het einde der kuren nabij?”

Weekendje Middelburg

Sara in Dishoek

Afgelopen weekend hebben we een heerlijk weekend gehad in Middelburg. Vrienden van ons die op vakantie waren in Frankrijk, hadden hun huis ter beschikking gesteld. En wij wilden er wel een weekend verblijven. Aangezien het huis eigenlijk bestaat uit twee huizen, is er veel ruimte. Daarom hadden we (o)pa & (o)ma ook mee gevraagd. En die hadden er wel oren naar om een heel weekend met ons en de kinderen samen te zijn. Daarbij hadden we pa nog verteld dat Karin en ik vanaf Rotterdam zouden rijden, dus hoefde hij zich daar niet meer druk om te maken. Lees verder “Weekendje Middelburg”

Het leven gaat door…

meeuw

Inmiddels zit ik aan het eind van week twee van kuur 18. Met de uitslag van kuur 17 in mijn achterhoofd (van 12,4 naar 11,5!) ben ik weer volle moed verder gegaan met kuren. De 10 is in zicht en we stoppen pas wanneer we daaronder zijn gekomen. Alle kwalen als hoofdpijn, spierpijn, vermoeidheid, wazig zien, kort lontje, slapeloosheid, ze horen er nu eenmaal bij. Ik ben er al zo’n beetje aan gewend en ook Karin weet al beter om te gaan met de hele situatie. En hoewel en altijd weer iets kan gebeuren, de Waldenström heeft een plaats gekregen in ons leven. Lees verder “Het leven gaat door…”

Gijs op de fiets

Gijs

Vandaag hebben we het kinderzitje bij Karin voor op de fiets gezet. Even proberen of Gijs er al klaar voor is. Dus daar ging Karin met Gijs voorop en Sara achterop. Trotse moeder. Gijs vond het allemaal wel best. Hij keek veel rond en zat gemoedelijk in zijn zitje, maar het deed ons meer dan hem. De eerste keer in het zwembad was hij ook al zo gelaten. Ach, ik zit in het water, zoiets. Maar fijn is het wel dat Gijs nu mee kan op de fiets. Scheelt mij weer het gesjouw met de kinderwagen van en naar de kinderopvang. Dit is veel gemakkelijker en, niet onbelangrijk, veel sneller. Daarbij komt dat het leuk is om met Gijs te gaan fietsen natuurlijk. Wanneer hij weer wat ouder wordt, wordt het voor hem ook interessanter. Naar koeien wijzen, auto’s kijken, bootjes langs zien komen. Weer een nieuwe stap voor onze kleine man. Voor het slechte weer hebben we zelfs een doorzichtige kap voor op het zitje, blijft ie nog droog ook. Binnenkort gaat de kinderopvang van Gijs naar hetzelfde gebouw als de school van Sara. Wordt het helemaal handig. Kunnen we ze samen ophalen.

Wat nu weer?

Klaproos

De laatste week had ik last van hoestbuien, vermoeidheid en later begon daar ook nog een stekende hoofdpijn bij te komen. Navraag op Google leerde mij dat een voorhoofdsholteontsteking wel eens de oorzaak kon zijn. Een flinke verkoudheid was het in ieder geval. In de nacht van donderdag op vrijdag kwam daar nog een koortsaanval bij. Na aandringen van Karin heb ik toch maar even gebeld met de oncologieverpleegkundige en het verhaal uitgelegd. Zij belde even later terug, na onderhoud met de dienstdoende arts, en verteld mij dat ik toch maar even langs moest komen bij de spoedeisende hulp (het was inmiddels 17.30 uur, vandaar). Daar aangekomen mocht ik het verhaal nogmaals aan de verpleger vertellen. Lees verder “Wat nu weer?”