Wat nu weer?

De laatste week had ik last van hoestbuien, vermoeidheid en later begon daar ook nog een stekende hoofdpijn bij te komen. Navraag op Google leerde mij dat een voorhoofdsholteontsteking wel eens de oorzaak kon zijn. Een flinke verkoudheid was het in ieder geval. In de nacht van donderdag op vrijdag kwam daar nog een koortsaanval bij. Na aandringen van Karin heb ik toch maar even gebeld met de oncologieverpleegkundige en het verhaal uitgelegd. Zij belde even later terug, na onderhoud met de dienstdoende arts, en verteld mij dat ik toch maar even langs moest komen bij de spoedeisende hulp (het was inmiddels 17.30 uur, vandaar). Daar aangekomen mocht ik het verhaal nogmaals aan de verpleger vertellen. Bloedprikken, temperatuur meten, bloeddruk meten, plasje doen, longfoto maken, de hele riedel achter elkaar. Nu ben ik al een risicogroep natuurlijk, maar aangezien ik 9 dagen ervoor een kuur had gehad, viel ik binnen een extra risico. Geen idee wat dit inhield, maar goed. Ik werd naar een kamer gebracht waar ik moest wachten. Daar lag al een bejaarde vrouw te wachten op verder onderzoek en zij werd vergezeld door dochter en klein dochter. Later kwamen er nog een Russische oma met docher en kleindochter bij (de kleindochter had een schram op haar wang, was gebeten door de hond van oma) en een Turks echtpaar waarvan de vrouw in een kaasprikker was gestapt en waarvan de punt in haar voet was achter gebleven. Ja, je maakt wat mee op de spoedeisende hulp. Ondertussen was de internist van dienst langs geweest en had mijn verhaal aangehoord. Na het zien van de longfoto en de uitslagen van het bloed was de conclusie dat ik een beginnende longontsteking had. Nu was alleen de vraag of ik in het ziekenhuis moest blijven of dat ik toch naar huis mocht. Na overleg met de oncoloog werd besloten dat ik (gelukkig) naar huis mocht. Wel kreeg ik een penicilline-kuur mee die de longontsteking moest aanpakken. Een week lang drie maal daags pillen slikken en dan zou het over moeten zijn. Nou, we staan weer met beide benen op de grond. De laatste weken ging het goed en waarschijnlijk in alle overmoed toch te veel gedaan en ik weet niet waar ik het virus heb opgelopen, maar wat meer voorzichtigheid is toch wel geboden. Je bent en blijft toch een patiënt met verminderde weerstand en dit soort dingen kan zomaar gebeuren, dat is wel duidelijk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.