Het leven met waldenström
Vanmorgen eerst Sara weggebracht en daarna naar het SFG gefietst. Vandaag alweer kuur 5. Op afdeling 6 liep ik nietsvermoedend rechtsaf. Heel de afdeling leeg. Blijken ze verhuisd te zijn naar de linkerkant van de afdeling. Alles in het nieuw gestoken. Er zijn nu twee kamers met 6 stoelen. Ook die zijn nieuw, er is zelfs televisie.
Gisteren de vierde kuur gehad. Eerst Sara nog even naar de kinderopvang gebracht, een boterham gegeten en met de tram daarna naar het SFG. Om half 11 lag ik kaan het infuus. Weer op dezelfde plaats, achterin aan het raam. Heb je in ieder geval nog iets om naar te kijken. Vandaag weer een paar nadere mensen in de stoelen. Weer gefeliciteerd met de geboorte van Gijs, da’s toch weer leuk. Vandaag de verpleegster Anja die mijn infuus inbrengt. Lees verder “Kuur 4”
Daar zitten we weer op de dagbehandeling. Alle stoelen bezet. Vanmorgen werd ik meteen gefeliciteerd. Het geboortekaartje van Gijs stond al op de tafel. Ze geven je in ieder geval het gevoel dat er aan je gedacht wordt en er met je mee geleefd wordt. De verpleegsters zijn allemaal heel belangstellend, voor een ieder die er is. Het is natuurlijk ook niet of je even met een gebroken been in het ziekenhuis ligt. Lees verder “De derde kuur”
Daar zit je dan. Bij de dagbehandeling. In een ruimte met allemaal kankerpatiënten (sommige met aanhang). Rare gewaarwording hoor. Zakken voor het infuus die overal worden aangehangen, naalden die worden geplaatst, vragenlijsten die worden afgenomen, nieuwe patiënten die binnen komen. Als ik de verhalen zo opvang (want ze hebben het allemaal over hun ziekte), heb ik niets te klagen. Doe ik daarom ook niet. Zit hier met mijn iPad, internet wat en luister muziek. Drie zakken gaan er weer door het infuus. Tussendoor wordt er gespoeld. Op het moment dat ik dit schrijf, loopt de derde zak. Die duurt tweeënhalf uur. Dan spoelen en het is weer klaar. Gek genoeg is het hier best gezellig. Ik had verwacht dat het zwaarmoediger zou zijn. Dat ik naast iemand zou zitten die zijn hele verhaal over je heen stort zonder dat je daar om vraagt, maar nee. Een koptelefoon doet waarschijnlijk ook wonderen.
The Tallest Man On Earth, heerlijk album.