Is het einde der kuren nabij?

Ja, het zou zomaar kunnen. Zou ook zomaar door kunnen gaan. Maar na de uitslag van kuur 18 (op 19 juli) bleek het eiwit toch te blijven schommelen tussen de 11 en de 12. En dat al vier keer achter elkaar. Mijn arts kwam zelf met de constatering dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik dat helemaal niet erg zo vinden. Een (hopelijk lange) tijd zonder ziekenhuis zou heel fijn zijn. En niet in de laatste plaats je eigen lichaam en geest weer eens terug te krijgen. Zonder geleefd te worden door de vermoeidheid en de prednison, want ik ben er wel door veranderd. Gewichtstoename, wonden die langzamer genezen, meer kans op infecties en virussen en het wazig zien blijft opsteken. In mijn hoofd blijft het een chaos, alles loopt door elkaar, ik wil ook alles doen en ben veel emotioneler dan normaal. Dat zou ik allemaal graag weer kwijt willen. Mezelf weer eens willen zijn. Je weet dat het er bij hoort, maar op een gegeven moment heb je er toch flink de balen van. Als je na een driftbui of een rare opmerking weer eens nadenkt wat je daarvoor deed, denk je ook bij jezelf, maar dat ben ik ook helemaal niet. Toch doe je het of beter gezegd, gebeurt het gewoon. Dus ja, als ik mag stoppen graag, maar ik hou overal rekening mee. Mijn lijf heeft me dit afgelopen jaar al vaker voor de gek gehouden.