Gisteren naar Cross-Linx geweest. Een jaarlijks terugkerend reizend festival. Ze doen Utrecht, Eindhoven, Amsterdam, Rotterdam en Groningen aan. De missie van het festival is om met internationale, vernieuwende artiesten op het grensvlak van nieuwe (klassieke) muziek en avant-garde pop een festival neer te zetten. Ik was uiteraard in Rotterdam in de Doelen aanwezig. Lekker dichtbij, binnen 10 minuten lopen was ik binnen. Van tevoren even uitgezocht waar ik heen wilde, want er zijn meerdere acts te zien en te horen. Dat kwam neer op een optreden van Lamb & Amsterdam Sinfonietta in de grote zaal, dan naar Hauschka feat. Samuli Kosminen (Mum) in een klein intiem zaaltje, weer terug naar de grote zaal voor Patrick Watson & Amsterdam Sinfonietta om te eindigen in een ander intiem, rokerig zaaltje voor Nils Frahm. Lamb was prachtig, zangeres Lou Rhodes heeft een prachtige stem en de elektronische geluiden van Andy Barlow met het Amsterdam Sinfonietta waren goed in balans. En met de akoestiek van de Doelen was het een mooi geheel. Kippenvel bij vooral Gorecki. Hauschka feat. Samuli Kosminen (Mum) was een heel ander verhaal. Hauschka is een componist die veel gebruik van zijn speciaal geprepareerde piano. Hij gebruikt onorthodoxe middelen (gaffa tape, flessendoppen, ping-pong balletjes, een vibrator om waar wat te noemen) om vooral de percussieve kwaliteiten van de piano uit te buiten en neemt ook nog eens een loopje met techno en house. Zijn muziek doet denken aan Eric Satie, John Cage én Steve Reich, maar is toegankelijk en heel ritmisch. Vandaag had hij gezelschap van de ijslander Samuli Kosminen, drummer van de band Mum. Samuli had ook allerhande vreemde attributen meegenomen en zo werden er 4 composities met de meest vreemde geluiden ten gehore gebracht. Het resultaat was verassend goed. Ze kregen beide dan ook een staande ovatie van het publiek. Terug naar de grote zaal voor Patrick Watson samen met het Amsterdam Sinfonietta. Een optreden waar het enthousiasme vanaf spoot en dat ook oversprong op het publiek. Lieve kleine liedjes en grote bombastische stukken wisselden elkaar af en lieten veel ruimte voor het Amsterdam Sinfonietta om te laten horen wat zij konden. Goeie show. Last but not least was Nils Frahm, een jonge Duitser die gezegend is met een enorm talent. Hij zond een paar prachtige klassieke pianostukken zaal in en wisselde die af met een tweetal elektronische composities. Zittend op een kruk, twee toetsenborden bespelen en ondertussen nog aan een paar knoppen draaien, van electronisch naar klassiek, ik heb ademloos zitten luisteren. Voor mij hoogtepunt van de avond. Nils gaan we in de gaten houden. Het Cross-linx festival trouwens ook.